Jantje
Misschien ben je er weleens langs gelopen, op de Lange Vijverberg: dat kleine bronzen jongetje dat naar het Binnenhof wijst. Dat is Jantje.
‘In Den Haag daar woont een graaf, en zijn zoon heet Jantje…’
Grote kans dat je het begin van dat rijmpje herkent – al is het maar vaag
Bijna niemand weet wie Jantje nou eigenlijk was. Vermoedelijk verwijst het rijmpje naar graaf Jan I van Holland, zoon van Floris V, die maar vijftien werd.
Ik fiets er bijna dagelijks langs en meestal valt hij me niet op. Maar laatst liep ik erlangs en zag ik hoe een kind Jantje een hand gaf. En ineens keek ik weer echt naar hem. Het bracht me terug naar die hete zomerdag, jaren geleden, toen Jantje ineens in de krant stond. Hij was aangekleed in een groen-gele gebreide winteroutfit, compleet met muts. Mensen stopten, glimlachten, maakten foto’s.
Op dat moment begreep ik waarom Manneken Pis zo’n publiekstrekker is. Niet omdat hij indruk maakt – integendeel, je zou hem zo voorbijlopen. Maar juist door zijn eindeloze verzameling outfits. En ineens denk ik: waarom hebben wij dat eigenlijk niet?
In Den Haag zitten meer dan honderd ambassades. Hoe leuk zou het zijn als zij Jantje adopteren als hun eigen Haagse Manneken Pis? Een sombrero uit Mexico, een lederhose uit Duitsland, een kimono uit Japan, een kleurrijke aloha-blouse uit Hawaï. En op Koningsdag natuurlijk een oranje pak met bijpassende kroon. Jantje zou stralen.
Want de kleren maken de man.
Of nou ja, in dit geval: Jantje.
