De bel gaat en ik open de deur. Een jolige, mannelijke student en een bedeesde, vrouwelijke variant staan op mijn stoep. De jongen steekt een kaart van Unicef naar voren.

‘Mevrouw, u denkt vast dat ik u iets wil aansmeren, maar het tegenovergestelde is het geval.’
Hij tovert, als een volleerd goochelaar, een reeks, in cellofaan verpakte tabletten tevoorschijn en begint zijn verkooppraatje over waterzuivingstabletten en Syrië. Ik durf de deur niet voor zijn neus dicht te slaan, want hij staat immers voor een goed doel op mijn stoep.

Maar is dat wel zo? Een goededoelenmens is een vrijwilliger met passie voor het goede doel. Hij zeult met zijn collectebus, bij tij en ontij, langs de deuren. Als de goededoelenmens bij mij aanbelt tast ik in mijn zakken of snuffel ik in lades op zoek naar verdwaalde munten. Hij blij, ik blij. Als ik geen losse munten kan vinden, dan heeft hij daar begrip voor. Hij weet dat ik hem ter wille wil zijn.

Deze student wil dat ik een handtekening zet en met minder neemt hij geen genoegen. Lose muntstukken? Daar kan hij niets mee. Hij richt zich op mijn schuldgevoel, zoals een bokser zich richt op de nieren van zijn tegenstander. Ik weet zijn stoten te ontwijken en uiteindelijk poeier ik hem af en sluit de deur. Het kost mij minder moeite dan gedacht.

Ik ga achter mijn bureau zitten en google de goededoelenmens. Al snel wordt mij duidelijk dat hij nauwelijks meer bestaat. De goededoelenmens is tegenwoordig een verkoper met slechts één goed doel voor ogen: zijn eigen portemonnee. Hij krijgt voor elke handtekening, die hij weet te ontfutselen 6 euro, bovenop een basisuurloon. Voordat het bedrag bij het goede doel komt, is dus al een groot deel in de zakken van de verkoper en zijn bazen verdwenen. Er wordt misbruik gemaakt van de gever en het gaat ten koste van het goede doel. Dat zal toch niet de bedoeling zijn van de goededoelenorganisaties die hieraan meewerken?

Last modified: 13 november 2018