Een jaar of drie geleden las ik op een reclamebord op de A12  ter hoogte van Zoetermeer: ‘Zoetermeer, 1000 jaar oud.’ Archeologen hadden bij de opgraving een stuk hout gevonden en de gemeente Zoetermeer gebruikte deze vondst om Zoetermeer op de historische kaart te zetten. Passerende automobilisten hielden, schuddebuikend van het lachen, met moeite hun stuur recht. Bij Zoetermeer denk je niet aan historie. Geen goede leus dus.

De leus van Den Haag ‘internationale stad van vrede en recht’ vind ik wel goed gekozen. Hoewel mijn man ‘Stad van Gedoe en Gouwehoer’ passender vindt. Den Haag staat wereldwijd vooral bekend als baken van internationaal recht. Als ik in het buitenland vertel waar ik woon dan is de reactie: ‘ah, yes, international court! Den Haag heeft haar bekendheid te danken aan de organisaties die zich hier hebben gevestigd, zoals het Vredespaleis, het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof.

Het denken in Den Haag over internationale vrede kent een lange geschiedenis. Het begon met Hugo de Groot, bekend van de ontsnapping uit een boekenkist. Hij schreef in zijn boek ‘Het recht van oorlog en vrede’ uit 1625 dat er een internationaal erkend recht op vrede voor alle volkeren moest komen. De regels die hij toen bedacht zijn internationaal nog steeds de norm. Hij is met recht de grondlegger van het volkenrecht.

Minder ver terug in de tijd (1948) vond een congres van federalisten plaats in de Ridderzaal. Politici, economen en kunstenaars (ja inderdaad, kunstenaars in die setting; kom daar nog maar eens om) kwamen bijeen om te praten over een federatie van Europa. De voorzitter was Winston Churchill, al bij leven een legende.

Churchill wilde niet dat het onvoorstelbare geweld, dat Europa over zich had afgeroepen in de Tweede Wereldoorlog, nog een keer zou gebeuren. Hij zette in de Ridderzaal zijn droom uiteen van één Europa. Een continent dat de krachten niet meer verspilde aan strijd, maar zich zou verenigen. Het zaadje voor de Europese Unie werd in Den Haag geplant.

En dan was er vier jaar terug de Nuclear Summit met als doel het bevorderen van de nucleaire veiligheid. Blij werd ik er niet van: afgesloten straten en veel beveiliging. Een hoop gedoe en geouwehoer, zoals mijn man zei. En daar had hij een punt. Aan de andere kant, als mensen praten, voeren ze in ieder geval geen oorlog.

Last modified: 7 juni 2019